ประวัติศาสตร์พลาสติก

พลาสติกเป็นวัสดุที่ประกอบด้วยสารประกอบอินทรีย์สังเคราะห์หรือกึ่งสังเคราะห์หลายชนิดที่หลอมได้และสามารถขึ้นรูปเป็นวัตถุแข็งได้
ความเป็นพลาสติกเป็นคุณสมบัติทั่วไปของวัสดุทั้งหมดซึ่งสามารถเปลี่ยนรูปไม่ได้โดยไม่แตกหัก แต่ในกลุ่มของพอลิเมอร์ที่ขึ้นรูปได้ สิ่งนี้เกิดขึ้นในระดับที่ชื่อจริงของพวกมันมาจากความสามารถเฉพาะนี้
พลาสติกมักเป็นโพลีเมอร์อินทรีย์ที่มีมวลโมเลกุลสูงและมักประกอบด้วยสารอื่นๆโดยทั่วไปแล้วจะเป็นวัสดุสังเคราะห์ ซึ่งส่วนใหญ่ได้มาจากปิโตรเคมี อย่างไรก็ตาม ตัวแปรต่างๆ ทำจากวัสดุหมุนเวียน เช่น กรดโพลิแลกติกจากข้าวโพดหรือเซลลูโลสจากสำลี
เนื่องจากต้นทุนที่ต่ำ ความง่ายในการผลิต ความเก่งกาจ และความสามารถในการกันน้ำ พลาสติกจึงถูกใช้ในผลิตภัณฑ์จำนวนมากที่มีขนาดแตกต่างกัน รวมถึงคลิปหนีบกระดาษและยานอวกาศสิ่งเหล่านี้มีชัยเหนือวัสดุดั้งเดิม เช่น ไม้ หิน เขาและกระดูก หนัง โลหะ แก้ว และเซรามิก ในผลิตภัณฑ์บางอย่างที่ก่อนหน้านี้เหลือไว้เป็นวัสดุธรรมชาติ
ในประเทศที่พัฒนาแล้ว ประมาณหนึ่งในสามของพลาสติกถูกใช้ในบรรจุภัณฑ์ และเหมือนกันในอาคารในการใช้งานต่างๆ เช่น การวางท่อ ระบบประปา หรือผนังไวนิลการใช้งานอื่นๆ ได้แก่ รถยนต์ (พลาสติกไม่เกิน 20%) เฟอร์นิเจอร์ และของเล่นในประเทศกำลังพัฒนา การใช้พลาสติกอาจแตกต่างกัน—42% ของการบริโภคของอินเดียใช้ในบรรจุภัณฑ์
พลาสติกมีประโยชน์มากมายในด้านการแพทย์เช่นกัน โดยการนำวัสดุปลูกถ่ายโพลีเมอร์และอุปกรณ์ทางการแพทย์อื่นๆ มาจากพลาสติกอย่างน้อยบางส่วนสาขาการทำศัลยกรรมพลาสติกไม่ได้ตั้งชื่อสำหรับการใช้วัสดุพลาสติก แต่เป็นความหมายของคำว่า plasticity ที่เกี่ยวกับการปรับรูปร่างของเนื้อ
พลาสติกสังเคราะห์ทั้งหมดชนิดแรกของโลกคือเบกาไลต์ ซึ่งถูกประดิษฐ์ขึ้นในนิวยอร์กในปี 2450 โดยลีโอ เบเคแลนด์ ผู้คิดค้นคำว่า 'พลาสติก' นักเคมีหลายคนมีส่วนทำให้วัสดุดังกล่าว
ศาสตร์แห่งพลาสติก ได้แก่ แฮร์มันน์ สเตาดิงเกอร์ ผู้ได้รับรางวัลโนเบล ผู้ซึ่งถูกขนานนามว่าเป็น “บิดาแห่งเคมีพอลิเมอร์